مرداب

بر تن پوشیده ام یک عمر

خرقه گناه

مسبب تو بودی

من غرق گناه 

مسبب تو بودی

سالهاست نوشیده ام 

جرعه جرعه جام جام شراب بی غیرتی

بسته ام رگ ها را به طعم زهر

مسبب تو بودی

ای فکر پوچ من

مرداب...

اسیر این روزگار

رویاهای بهم بافته 

مرگ تاوان من 

صبور یکجا ایستاده ام

در انتظار مرگ 

گر تو نباشی 

مرداب...

ی روزی فکر میکردم زخم ,جراحت ناشی از چاقو کشی ,سوختن یا نهایت جنگ ی حمله شیمیایی با عامل تاول زا باشه گاهی دست پام میسوخت فکر میکردم خدا داره بدترین عذابش سرم میاره ی روز کشیده شدن پوست تنم رو اسفالت خیابون میشد موجب دردهای موضعی و موقتی بعد گذشت این همه سال ,دو زاریم افتاده  که درد,مشقت جسمی,مقابل تاول,زخم چرک کرده عفونی روحی هیچ یعنی ی جور قیاس مع الفارق یعنی اصلا نمیشه مقایسه کرد این دو رو جالب,منشا همه این دردا یا خودتی یا افراد اطرافت,خودت پاسوز میشی مابقی هیچ هر کی میره سی خودشون بگذریم کم کم این زخم ها میشن وصله ی تنت که گاهی سر وا می کنن چرک می کنن مرداب...

خیلی وقت ها نمیخواد  دنبال مقصر بگردی

چون,مقصر خود خداست 

مرداب...

درک واقعیت های پیرامون زندگی در این کشور منتج به آسودگی خاطر میشه مثل -منفعت طلبی اکثر اشخاص بخصوص مدعیان عاشقی -کفتار صفت بودن دوستان و آشنایان  -روباه صفت بودن معشوق های خیالی -غیر کار آمد بودن قوانین و مقررات داخلی برای اشخاص زمامدار -قاعده دروغ گو بودن بازاریان با حربه ریش تسبیح -عامل نبودن و ناقل بودن اکثر مدعیان دین -عبث بودن رابطه احساسی و حکومت تعقل  -پول داشتن موجب عز و نیک بختی ,فقیری موجب شرمساری و فرهنگ پاک زیستن مورد تمسخر  - خائن همیشه سربلند و دروغ گو همیشه پیروز - اصل همزیستی انگل گونه اشخاص و افراد علی الخصوص ...   مرداب...

یک عمر کشم رنجی چو برزخ

یک عمر شوم عاجز بی سر

ره از که بجویم بی تو

سر منزل مقصود  این دل تو باشی

اما چون تن به خاک رفت 

چه مقصود چه میلی

چه زمانی چه مکانی 

گر تو ندانی

مرداب...

پای در چارچوب  زندگی

خنجر بر عمق وجود نهادم

گاهی سوی مشرق 

گاهی سوی گودال گذشته

بغض کردم 

ایستادم 

منتظرت هق هق دمیدم بر ناقوس طرد شدن

خیزی از تنهایی تا منتهای مستی 

منتظر ایستادم

آهسته آهسته شاید جان بر لب رسد

مرداب...

چون باد از روی اجبار

چون تقلا از روی ناچاری برای زیستن

چون هوس بی عشق

چون مسیری محدود

چون چهار فصل

چون قلب در تپش

چون تاریخ

چون شادی موهون

چون غم ها 

این نیز گذرد میدانم

 

مرداب...

معصوم,بی گناه

کردم گذر ز کوی تو

یک شب به یک ندا

کردم صد قسم دعا

یا رب چنان بکن

یارب چنین بکن

غافل در این زمان

بهتر شوی شغال 

روبه صفت روزی شود خدا

رب مانده در این گیردار

روباه در چنگال دار

روبه صفت می شود خدا

مرداب...

گیسوانت در ضربان روزها

سرخی لبانت در میخانه هر شبم

برق چشمانت سوسوی محفل رند

بخوان ای چله چله خوان

از نجوای مادران در سوگ طفل

بخوان تا خاموش شوم

مرداب...

اسمش را گذاشتیم دنیا 

در بند نهادیم بی گناهی را

تیغ در دست عفت را دریدیم

سرشت نیک را جولان گاه هوس کردیم

چوبه دار ساختیم از برای بی کسان

نوشتیم تا بند کشیم روح آزاد انسانی را

اختیار را با خون آبه جبر به عصیان کشیدیم

تقدیر را در فطرت کثیف خود حل کردیم

اسمش را گذاشتیم دنیا

مرداب...

دفن یک عمر تقلای بی سو چه فایده

لمس نابودی بی مهر چه فایده

چون قاصدک

شوق پرواز از برای آزادی

شد خنجر بر پهلو

گاهی زهر خود خلاصی

نه قید پرواز

نه شوق آزادی

چون لاشه ای پر کرم 

یا نه 

چون شب تار سیه پوش در اوج سرخوردگی

دفن آرزوها چه فایده

 

 

 

 

 

مرداب...

تولدت مبارک غربتی

مرداب...

خیلی وقت ها , آدمی انقدر وابسته ی شی ,انسان یا مکانی میشه که مثل جنون ادواری همیشه کنارش,تو گوشش زمزمه می کنه که اره,الان وقت دیونگی و خول بازی. مثل اینکه شدی برده آن احساس وابستگی و افسار زندگیت افتاده دستش چه مثبت چه منفی نابود کننده میشه اما وقتی متوجه میشی که غرق شدی و فکر می کنی ایا راهی برا خلاص شدن داری جز فکرای پوچ بی معنی ولی اینطور نمیمونه ی روز ی جای از خواب باید بیدار شی ,تف کنی تو هر چی وابستگی ,مثل خلط چرکی پرتش کنی گوشه جوی آب ,حس خوبی داری ,خلط های صبحگاهی برای دور کردن ذهن از این عادت های انسانی  مرداب...

همیشه تصور مرگ بسیار دلهره آور و ترسناک وانمود می کند 

اما این دلهره و ترس ناشی از واکنش مغز آدمی به زوال و نابودی غیر معقول و ناگهانی ست ,یعنی انسان ذاتا از حوادث ,وقایع و رخدادهای غیرمترقبه و ناگهانی استقبال نکرده و نخواهد کرد

مرگ و تصور مرگ نیز تا زمانی که غیر طبیعی و ناگهانی باشد دلهره اور و ترسناک می شود.

چه بسا مرگ با تعقل یا از برای رسیدن به مقصود لایزال یا با سیر طبیعی بسیار شیرین و با لطافت جلوه می کند 

مرداب...